รีพอร์ตงานจับมือเดี่ยว HKT48 Melon Juice @ Makuhari Messe ③
รีพอร์ตการจับมือ ③
บุ 5 (17:30-19:00)
เมรุ 1 ใบ
เวลารอคิว: 25 นาที
ผม: เมรุจัง เชียร์อยู่นะ
เมรุ: ขอบคุณมากค่ะ ดีใจจัง ขอบคุณที่มาหานะ (เขย่ามือ)
ผม: ร่ายคาถาโอโครันเดะให้หน่อยสิ
เมรุ: ได้สิ (เสียงร่าเริง)
– หมดเวลาโดนผลักออก –
เมรุ: ฮากาตัน ฮากาตัน อย่าโกรธกันเลยนะ!
ผม: ขอบคุณนะ!
เมรุ เป็นคนที่ไทโยในการจับมือสุดยอดมาก ยื่นหน้าเข้าใกล้ทุกคน ยิ้มแย้มร่าเริงตลอด ที่ยอดที่สุดคือเมรุจะจับมือทุกคนจนกว่าจะออกไปจากบูธเลยจริงๆ แม้จะโดนสต๊าฟลากให้เดินห่างออกไป เธอก็จะเดินตามไปจนกว่ามือจะหลุดพ้นระยะจับได้ ตั้งใจทำให้แฟนๆ ดีใจอย่างสุดชีวิต สมกับที่เจ้าตัวพูดว่า _“การจับมือคือการเดทสิบวินาที” _จริงๆ ตอนที่เมรุร่ายคาถาให้ผม ผมก็โดนผลักออกแล้ว แต่เธอก็จับมือข้างเดียวไม่ปล่อยแล้วร่ายคาถาจนจบ ยิ้มน่ารักมาก บอกได้เลยว่าในการจับมือเดี่ยวครั้งแรก เมรุเป็นคนที่ทำให้ผมประทับใจและได้กำลังใจมามากที่สุด นี่แหละไอดอลสาวน้อยของแท้!
มาโดกะ 1 ใบ
เวลารอคิว: 20 นาที
ผม: มาโดกะ สวัสดี
มาโดกะ: สวัสดีค่ะ
ผม: ฟังวิทยุอยู่ทุกวันนะ
มาโดกะ: จริงเหรอ? ดีใจจัง
ผม: เวลาพูด (หัวเราะ) เราขำสุดๆ เลยล่ะ 55
มาโดกะ: เอ๋? ขำตอนพูด (หัวเราะ) เนี่ยนะ (หัวเราะคิก)
– หมดเวลา –
ผม: พยายามเข้านะ
มาโดกะ: ขอบคุณนะ</blockquote>
อธิบายนิดหนึ่ง ในรายการวิทยุ FM Madoka ที่ออกอากาศทุกวันจันทร์-พฤหัส 20:30-20:50 น. ทาง FM Fukuoka มาโดกะจะอ่านเมลจากผู้ฟังทุกวัน ที่ฮาคือเธออ่านตัว（笑）((หัวเราะ)) ออกมาเป็น “คักโขะ วาระ” (“วงเล็บ หัวเราะ”) ด้วยเสียงร่าเริงเหมือนหัวเราะไปด้วยจริงๆ ทุกครั้ง ผมล่ะชอบเวลามาโดกะอ่านออกเสียงตัว （笑）นี่มากเลย ตลกดี ฮ่าๆ คุยกับมาโดกะไม่มีอะไรมาก แค่อยากเข้าไปเห็นความสวยใกล้ๆ น่าเสียดายที่บุนี้มาโดกะเปลี่ยนมาใส่เสื้อยืดเมล่อนจูสแล้ว เลยไม่ได้เห็นชุดลำลองที่น่าจะสวยกว่า
ระหว่างรอคิวเลนจิโยริ
ยื่นรวมบัตรจิโยริห้าใบ
** ** ผมรอให้ถึงช่วงเวลา 30 นาทีสุดท้ายของบุ ที่สามารถยื่นบัตรมากกว่าสามใบในคราวเดียว (มาโตเมะดาชิ) ได้ เพื่อมาต่อแถวเลนจิโยริแล้วยื่นบัตรรวมทีเดียวห้าใบ คุยให้ยาวไปเลย ตอนนั้นเลนข้างๆ ที่เป็นเลนเคงคิวเซย์โล่งหมดแล้ว ไม่เหลือคนมาต่อคิวจับมือเท่าไร ทำให้สมาชิกว่าง ออกมาเรียกลูกค้ากันหน้าบูธตัวเอง สมาชิกในแต่ละเลนเรียงกันดังนี้ (จากซ้ายไปขวา)
จิโยริ - ยูกะจัง - โอกาปัง - นาโอะปง - มาริกะ - ไมจัง
ขณะที่ผมต่อแถวเลนจิโยริอยู่ มีช่วงหนึ่งที่เลนนาโอะปงกับมาริกะว่าง ไม่มีใครเข้ามาจับมือซักคน ทั้งสองคนเลยออกมาเรียกลูกค้า โบกไม้โบกมือให้มาหากันใหญ่ ผมซึ่งต่อแถวอยู่ในเลนจิโยริ จึงตะโกนเรียก “มาริกะ” ซะ มาริกะก็ได้ยินแล้วหันหน้ามาหาผม แล้วชี้หน้าพูดใส่
มาริกะ: อ๊าา!! บอกว่าเป็นมาริกะโอชิไม่ใช่เหรอ!!!
เสียงดังลั่นก้องที่จัดงาน… มาริกะทำหน้าตกใจมาก 555+ ผมก็ตอบกลับไปว่าจะไปบุหน้า มาริกะก็พยักหน้าแล้วหันไปโบกไม้โบกมือเรียกคนเข้ามาจับมือตัวเองต่อ ตลกได้ใจจริงๆ ช่วงต่อแถวแล้วเลนอื่นว่างนี่แหละ สนุกสุดแล้ว จะได้โบกมือให้สมาชิกที่ว่างๆ เผลอๆ ก็จะได้คุยกันฟรีๆ ไม่เสียเงินด้วย สำหรับคนที่ชอบเคงคิวเซย์อย่างผม ถือว่ากำไรมากมาย บรรยากาศแบบนี้แหละคืออีเวนต์ HKT48 ที่ผมรู้จัก ไม่ใช่อีเวนต์ที่คนแน่นขนัดขนาดนี้ T_T
จิโยริ 5 ใบ
เวลารอคิว: 10 นาที
จิโยริ: ขอบคุณ… อ๊า เสื้อเปลี่ยน!
ผม: อื้อ
จิโยริ: เอ๋ นี่ไม่ใช่จิโยรินี่…?
ผม: นี่ซัชชี่น่ะ…
จิโยริ: อะ ซัชชี่… (เสียงแผ่ว)
ผม: ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ซัชชี่น่ะเป็นตัวแทนของ HKT ใช่ไหมล่ะ?
จิโยริ: อืม
ผม: เสื้อเนี่ย คนไทยใส่กันทุกคนเลย
จิโยริ: อื้มๆๆ อ๊า งี้นี่เอง
ผม: จะได้เผยแพร่ HKT ให้เป็นที่รู้จักเยอะๆ ไง
จิโยริ: งั้นคราวหน้าทำเสื้อลายจิโยริ… (เสียงแผ่วอ้อนๆ)
ผม: นั่นสิ คราวหน้าจะทำนะ!
จิโยริ: อยากให้เผยแพร่ให้คนรู้จักเยอะๆ เลย
ผม: นั่นสินะ โจริน่ารักซะขนาดนี้
จิโยริ: ให้คนไทย ให้คนเยอะๆ รู้จัก
ผม: ว่าหน้ากลมเหรอ?
จิโยริ: นั่นสินะ เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ แบบว่า อยากแอพพีลให้คนรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่น่ะ
ผม: นั่นสินะ จะแอพพีลเยอะๆ เลย
จิโยริ: แอพพีลให้หน่อย! (เสียงดัง จริงจังมาก)
ผม: OK!
จิโยริ: พยายามเข้า!
ผม: จะพยายาม!
– หมดเวลา –
จิโยริ: อื้ม ขอบคุณนะ
ผม: แล้วเจอกันนะ
จิโยริ: บ๊ายบาย
ที่จริงผมเตรียมเรื่องจะคุยอะไรฮาๆ ซักหน่อยสำหรับห้าใบนี้ แต่จิโยริทักเรื่องเสื้อ KFC เลยคุยยาว ตอนจิโยริขอให้ทำเสื้อลายตัวเองให้บ้างนี่เสียงออดอ้อนสุดๆ เลย เจออย่างนี้ยังไงก็ต้องยอมตกลง (ใครมีความสามารถ ช่วยเสนอตัววาดจิโยริเป็นตัวการ์ตูนสกรีนเสื้อให้หน่อย) ที่ตกใจนิดๆ คือจิโยริขอให้ผมช่วยเผยแพร่ตัวเองอย่างจริงจังมาก เสียงดังขึ้นสูง ออกมาจากใจจริงเลย เข้าใจความรู้สึกนี้มาก เพราะเจ้าตัวก็พยายามให้โอตะโอชิตัวเองอันดับหนึ่งให้ได้ตลอด โพสข้อความถามใน G+ ว่า “ชอบโจริอันดับหนึ่งใช่ม้า?” “ในใจทุกคนมีจิโยริคนเดียวใช่เปล่า?” อยู่บ่อยๆ จิโยริคงรู้ดีว่าคนชอบตัวเองเยอะจากความตลก แต่คนที่ชอบถึงขั้นโอชิ ยอมเสียเงินซื้อแผ่น CD เพื่อมาจับมือตัวเองเท่านั้นมีน้อย หากไม่มีคนเหล่านี้ ยอดขายก็จะตก คนมาจับมือน้อย คนโหวตเลือกตั้งก็น้อยตาม และหมดหวังที่จะเป็นเซ็นบัตสึ จึงพยายามแอพพีลตัวเองขนาดนี้ ในเมื่อจิโยริขอร้องกับผมตรงๆ อย่างนี้ มีเหรอที่ผมจะปฏิเสธได้ ต้องพยายามเต็มที่เพื่อให้คนโอชิจิโยริเพิ่มขึ้นเยอะๆ แล้วสิ! (ปกติเราเป็นฝ่ายเชียร์โอชิ แต่นี่โอชิเชียร์เราแทน แปลกไหมล่ะ ฮ่าๆ) งานเลือกตั้ง AKB48 ครั้งหน้า ช่วยกันลงคะแนนให้ HKT48 นากานิชิ จิโยริกันเยอะๆ นะครับ ><_
ระหว่างรอเลนยูกะจังเริ่ม คนที่ปิดเลนจิโยริ (คากิชิเมะ) บุห้า เป็นแก๊งสองชายหนึ่งสาว มีบัตรรวมๆ กันน่าจะซัก 30 ใบได้ ผมได้คุยกับพวกเขานิดหน่อยตอนยืนต่อแถว ดูท่าทางน่าสนุกดี เลยถือโอกาสใช้บัตรยูกะจังบุหกใบเดียวที่มี เข้าไปต่อแถวรอจับมือเลนยูกะจังซึ่งอยู่ทางขวาติดกับเลนจิโยริ แล้วชะโงกหน้ามองดูสามคนนี้จับมือกับจิโยริใกล้ๆ (โชคดีที่คนต่อแถวเลนยูกะจังมีแค่ห้าคน) การที่คนรู้จักเรียงแถวกันเข้าไปจับมือ (เร็นบัง) ทำให้เล่นมุขกับสมาชิกได้เยอะ เพราะถึงจะจับมือทีละคน แต่สมาชิกก็มองเห็นคนที่ต่อแถวข้างนอก ระยะห่างกันแค่หนึ่งช่วงตัวคน คุยกันเป็นกลุ่มได้สบาย ที่ฮาสุดๆ คือ คนผู้ชายยื่น 17 ใบเข้าไปคนแรก ทำท่าเลียนแบบจิโยริเต้น Blue rose ในฟุกุโอกะโดม รูดขาตั้งไมค์กลางอากาศ อีกสองคนที่รอจับมืออยู่ข้างนอกก็เต้นตาม (รวมจิโยริเข้าไป เป็นสี่คนในเพลงพอดี) ทำเอาจิโยริปรบมือฮาเสียงดังลั่นเลย 555+ เห็นโอชิตัวเองหัวเราะมีความสุขใกล้ๆ งี้ก็มีความสุขตามครับ อยากหาเพื่อนโอตะไปเร็นบังขึ้นมาเลยเนี่ย
บุ 6 (19:00-20:30)
โมเมนต์หนึ่งที่ทำให้ผมอมยิ้มก่อนเริ่มบุหกคือ ตอนที่ยูกะจังเดินเข้าบูธ แทนที่จะเดินเข้าทางเข้าสมาชิก กลับเดินเข้าทางออกของคนจับมือซะงั้น พอรู้ตัวว่าเข้าผิดทาง ก็ลนลานวิ่งออกไปแล้วเข้ามาใหม่ เป็นเด็กหลงมางานจับมือรึไงเนี่ย
ยูกะจัง 1 ใบ
เวลารอคิว: 3 นาที
ผม: สวัสดี!
ยูกะจัง: ว้าว! สวัสดีค่ะ! (ชี้เสื้อผม)
ผม: นี่ซัชชี่น่ะ
ยูกะจัง: ยอดเลย
ผม: เอ๋? ไม่มีส้มมาเหรอ?
ยูกะจัง: ส้ม…
ผม: หรือว่าเทหัวใจให้เมล่อนไปแล้ว…?
ยูกะจัง: ไม่ใช่นะ! ฉันติดเข็มกลัดมาด้วย! (ดึงเข็มกลัดที่ติดเสื้อให้เห็น แต่ผมไม่ทันมองว่าเข็มกลัดอะไร)
ผม: อย่าลืมส้มละกันนะ!
ยูกะจัง: ค่ะ ขอบคุณนะ บ๊ายบาย
ยูกะจังร่าเริงเสียงดังกับทุกคน ไทโยเยี่ยมเลยล่ะ แต่จับมือเสร็จก็รู้สึกว่า “เด็ก” จริงๆ อย่างว่า เพิ่งอายุ 12 ปีเอง สดใสแบบเด็กแท้ๆ ที่จริงผมชอบยูกะจังตั้งแต่ที่ได้เข้าไปดูโคเอ็นฉลองวันเกิด 12 ปีเมื่อเดือนตุลาคม 2012 แล้วล่ะ ตอนแสดงความสามารถบนเวที ยูกะจังหยิบขลุ่ยออกมาเป่าเพลง ถึงจะเพี้ยนไปบ้างแต่ก็เป่าจนจบได้ เห็นความพยายามแบบเด็กๆ อย่างนี้แล้วก็อบอุ่นใจขึ้นมาชอบกล เหมือนตัวเองเป็นพ่อมองลูกอะไรอย่างนั้น ฮะๆ (แต่บางครั้ง ความใสซื่อก็ทำเอาผู้ใหญ่เจ็บนะ ยูกะจังเคยพูดว่า “ทุกคนที่มาดูคงมีการบ้านชีวิตอยู่เยอะนะคะ” ใน MC Mezamashi live ด้วย…)
มาริกะ 1 ใบ
เวลารอคิว: 5 นาที
มาริกะ: อ๊า! มาแล้ว!
ผม: จ้องตากัน!
มาริกะ: จ้องตา? จ้องตา??
….
….
….
– หมดเวลา –
มาริกะ: กลับบ้านไป! (ชี้นิ้วขึ้นฟ้าไปที่ทางออก)
ผม: เว้ย เงียบหน่อยก็ไม่ได้!
มาริกะ: ขอบคุณนะ!
ปณิธานในการจับมือกับมาริกะครั้งนี้คือ “จะทำให้มันปิดปากให้ได้!“ เข้าไปถึงบูธไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ขอให้จ้องตากันเลย มาริกะทวนคำแบบงงๆ แต่ก็ปิดมากจ้องตาผมตรงๆ อยู่ได้สองวิ ตอนสต๊าฟพูดว่าหมดเวลา มาริกะก็ชี้นิ้วขึ้นฟ้าตะโกน “กลับบ้านไป” เสียงดังลั่น ปัดโธ่ เงียบให้ถึงที่สุดซักหน่อยก็ไม่ได้! อนึ่ง มาริกะเสียงดังตลอดงาน ตั้งแต่บุสาม ผมก็ได้ยินเสียงมาริกะลอดมาเป็นพักๆ ตลอดเวลาที่ต่อแถวเลนจิโยริเลย ขนาดห่างกันตั้งสี่เลนยังได้ยินซะขนาดนี้… ยัยนี่มันบ้าจริงๆ แต่ผมก็โอชิมันเพราะความบ้านี่แหละ 555
มาริกะ 1 ใบ
เวลารอคิว: 0 นาที
ผม: วันนี้ก็ร่าเริงโคตรเลยนะ
มาริกะ: จริงเหรอ? ซัชชี่ชังน่ารักจัง!
ผม: ใช่มะ? เรามาจากไทย คนไทยทำให้ล่ะ
มาริกะ: จริงอะ? อันยอง!
ผม: ไม่ใช่อันยอง! สวัสดี!
มาริกะ: สวัสดี!
– หมดเวลา –
ผม: โคเมกามิบีมมมม!
มาริกะ: โคเมกามิบี~มมมม (ยิงบีมจากขมับใส่ผมที่โดนลากออก)
ผม: เย้!
มาริกะ: ขอบคุณน้าาา ชุยซัง!!
จับมือกับมาริกะอีกใบ ฮาท้องแข็งเช่นเคย พูดถึงไทยปุ๊บมาริกะก็ทักอันยองแบบเดียวกับในงานถ่ายรูปเด๊ะๆ เลย อะไรของมันเนี่ย 555+ แต่ฮาที่สุดตอนยิงบีม คือผมโดนสต๊าฟลากออก ขาออกไปนอกบูธแล้ว แต่มือยังจับอยู่ มาริกะก็ค่อมตัวตามผมที่โดนลากออกแล้วยิงบีมใส่ทั้งหลังค่อมๆ อย่างนั้นแหละ เป็นภาพที่ฮาเกินบรรยาย ถ้าเลนไม่โล่งจริงทำอย่างนี้ไม่ได้แน่นอน อนึ่ง ผมตกใจมากที่มาริกะเรียกชื่อตอนจบ… เคยบอกชื่อสองครั้งก็จริง แต่ก็นานมากแล้ว ตั้งแต่เดือนเมษายนนู่น ผ่านมาห้าเดือน ยังจำได้อย่างนี้ ประทับใจเลย
ไมจัง ฟรี ช่วงท้ายบุหก เลนมาริกะและเคงคิวเซย์รอบๆ ไม่มีคน มาริกะ และนาโอะปงกับไมจังที่อยู่เลนข้างๆ จึงออกมาหน้าบูธเพื่อเรียกแขก พอมีคนมาก็ไปจับมือด้วย ว่างก็ออกมา ทำอย่างนี้วนไปเรื่อยๆ ผมที่อยากทักทายไมจังอีกซักนิด จึงเล็งจังหวะที่มีคนมาต่อแถวเลนมาริกะสองคน แต่ไม่มีคนมาต่อแถวไมจัง แล้วเดินเข้าไปในเลนมาริกะ ไมจังซึ่งยืนอยู่นอกบูธสังเกตเห็นผมจึงทัก
ไมจัง: อ๊ะ โซซัง (โบกมือเบาๆ)
ผม: ไมจัง ซาโยนาระ ^^ (ไหว้)
ไมจัง: (ยิ้ม)
###จับมือกับมาริกะ###
ตอนเดินออก ไมจังจับมือกับคนก่อนหน้าเสร็จพอดีเด๊ะ เห็นผมเดินออกจากเลนมาริกะ
ไมจัง: (พนมมือไหว้ผมพร้อมยิ้ม)
ผม: (ไหว้ตอบระหว่างเดินออก)
ไมจังทักทายคนไทยเป็นโดยสมบูรณ์แบบแล้ว ดีใจ >_<
จิโยริ 3 ใบ
เวลารอคิว: 10 นาที
ผม: เย้ สุดท้าย
จิโยริ: ขอบคุณนะ
ผม: โจริรู้มั้ย เรารู้จักโจริเมื่อวันนี้ปีที่แล้วล่ะ ในโคเอ็น
จิโยริ: งั้นเหรอเนี่ย
ผม: 13 กันยายน
จิโยริ: หนึ่งปีพอดีเลย?
ผม: อื้ม ตอนนั้นน่ะ หัวข้อ MC คือคำพูดที่ชอบ รู้ไหมว่าตัวเองพูดว่าอะไร
จิโยริ: ??
ผม: ออนเดอะเพอร์เฟ็กต์
จิโยริ: อ๊า!
ผม: ใช่มะ
จิโยริ: เคยพูดๆๆ
ผม: ก็เลยสนใจตั้งแต่ตอนนั้น
จิโยริ: พูดเมื่อหนึ่งปีก่อนพอดีเลย ออนเดอะเพอร์เฟ็กต์
ผม: ใช่ๆ
จิโยริ: เห~
ผม: ก็นะ ชอบมากเลยล่ะ พยายามเข้านะ
จิโยริ: ขอบคุณนะ!
– หมดเวลา –
ผม: อ้อ G+ น่ะ อัพเร็วกว่านี้หน่อยก็ดีนะ!
จิโยริ: อะฮะ เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ
จับมือครั้งสุดท้าย ไปเล่าเรื่องการเจอกับจิโยริครั้งแรก เหมือนสารภาพรักกลายๆ >//< ผมไปดูโคเอ็น HKT48 ครั้งแรกเมื่อวันที่ 13/9/2012 หนึ่งปีก่อนพอดี ตอนนั้นรู้จักแค่ซัชชี่กับซากุระ และถึงจะดูโคเอ็นจบก็ใช่ว่าจะจำหน้ากับชื่อสมาชิกที่เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกได้ แต่ในไดอารี่วันนั้น ผมเขียนเกี่ยวกับ MC “คำพูดที่ฟังแล้วดีใจช่วงนี้” ว่า
ใครซักคนที่ดีใจที่ตัวเองถูกเรียกว่า on the perfect ขอให้ทุกคนเรียก แต่เงียบทั้งฮอล… งงกันหมด เหอๆ มีซัชชี่ฟอลโลว์ให้คนเดียว แป้กมากมาย
มันต้องเป็นโชคชะตาที่ทำให้ผมเขียนถึงจิโยริในวันนั้นแน่ๆ สมาชิกตั้ง 16 คน แต่ดันเขียนถึงคนนี้คนเดียวทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จักชื่อเนี่ย และสองเดือนให้หลัง ผมก็เปลี่ยนคามิโอชิเป็นจิโยริโดยถาวรเรียบร้อย ฮ่าๆ
จิโยริสุดที่รัก >o<
จิโยริเป็นคนที่จับมือเป็นคนสุดท้ายในบูธฝั่งขวาของบุหก เลนอื่นทุกคนกลับเข้าหลังเวทีหมดแล้ว หลังจากที่โอตะคนสุดท้ายจับมือเสร็จ จิโยริก็จะกลับเข้าข้างในบ้าง แต่ไมจังกับยูกะจังก็ออกมารั้งไว้ ดันจิโยริกลับไปที่บูธ แล้วยูกะจังก็ทำตัวเป็นโอตะเข้าไปจับมือด้วย ลุกลี้ลุกลน ลูบมือกับกางเกงสามสี่รอบอย่างมีพิรุธสุดๆ แล้วก็จับมือแบบตัวสั่นๆ ดูยังไงก็โคตรโอตะ ส่วนไมจังก็เล่นบทสต๊าฟ เข้าไปฉุดกระชากลากถูยูกะจังออกมา แต่ยูกะจังก็ตื๊อไม่ขยับซะที ฮามาก และที่สุดของที่สุดก็คือ ยูกะจังเลียนแบบหน้านกใส่จิโยริ แล้วจิโยริก็ทำหน้านกกลับ ขนาดยืนมองไกลๆ ยังฮาแทบตายแน่ะ 555+ เป็นการแสดงปิดท้ายก่อนจบงานจับมือที่ยอดเยี่ยมจริงๆ
สรุป
งานจับมือเดี่ยว HKT48 Melon Juice นี้ ผมได้จับมือกับสมาชิกหลายคนที่ไม่เคยจับมือด้วยมาก่อน สนุกและอิ่มเอมใจมาก แม้จะต้องเหนื่อยกับการยืนต่อแถวตลอดหกชั่วโมง แต่การได้คุยกับคามิโอชิ จิโยริยาวๆ และได้กำลังใจตรงๆ อย่างนี้ ก็ทำให้ความเหนื่อยทั้งหมดของผมหายเป็นปลิดทิ้งครับ ไม่เสียดายเวลาและเงินที่ใช้เลยสักนิดเดียว
ระดับไทโยในงานจับมือครั้งนี้ <ความเห็นส่วนตัว>
★★★★★ คามิไทโย: จิโยริ มาริกะ เมรุ
★★★★ ไทโยเยี่ยม: ไมจัง ฮารุปปิ ยูกะจัง นัตสึ มินะโซ
★★★ ไทโยดี: มาโดกะ ซากุระ วากะจัง
★★ ไทโยปกติ: บอส มิโอะ (ความผิดผมเองทั้งคู่ orz)
★ ชิโอะไทโย: ไม่มี