รีพอร์ตการจับมือ ③

บุ 5 (17:30-19:00)

เมรุ 1 ใบ

เวลารอคิว: 25 นาที

ผม: เมรุจัง เชียร์อยู่นะ

เมรุ: ขอบคุณมากค่ะ ดีใจจัง ขอบคุณที่มาหานะ (เขย่ามือ)

ผม: ร่ายคาถาโอโครันเดะให้หน่อยสิ

เมรุ: ได้สิ (เสียงร่าเริง)

– หมดเวลาโดนผลักออก –

เมรุ: ฮากาตัน ฮากาตัน อย่าโกรธกันเลยนะ!

ผม: ขอบคุณนะ!

เมรุ เป็นคนที่ไทโยในการจับมือสุดยอดมาก ยื่นหน้าเข้าใกล้ทุกคน ยิ้มแย้มร่าเริงตลอด ที่ยอดที่สุดคือเมรุจะจับมือทุกคนจนกว่าจะออกไปจากบูธเลยจริงๆ แม้จะโดนสต๊าฟลากให้เดินห่างออกไป เธอก็จะเดินตามไปจนกว่ามือจะหลุดพ้นระยะจับได้ ตั้งใจทำให้แฟนๆ ดีใจอย่างสุดชีวิต สมกับที่เจ้าตัวพูดว่า _“การจับมือคือการเดทสิบวินาที” _จริงๆ ตอนที่เมรุร่ายคาถาให้ผม ผมก็โดนผลักออกแล้ว แต่เธอก็จับมือข้างเดียวไม่ปล่อยแล้วร่ายคาถาจนจบ ยิ้มน่ารักมาก บอกได้เลยว่าในการจับมือเดี่ยวครั้งแรก เมรุเป็นคนที่ทำให้ผมประทับใจและได้กำลังใจมามากที่สุด นี่แหละไอดอลสาวน้อยของแท้!

มาโดกะ 1 ใบ

เวลารอคิว: 20 นาที

ผม: มาโดกะ สวัสดี

มาโดกะ: สวัสดีค่ะ

ผม: ฟังวิทยุอยู่ทุกวันนะ

มาโดกะ: จริงเหรอ? ดีใจจัง

ผม: เวลาพูด (หัวเราะ) เราขำสุดๆ เลยล่ะ 55

มาโดกะ: เอ๋? ขำตอนพูด (หัวเราะ) เนี่ยนะ (หัวเราะคิก)

– หมดเวลา –

ผม: พยายามเข้านะ

มาโดกะ: ขอบคุณนะ</blockquote>

อธิบายนิดหนึ่ง ในรายการวิทยุ FM Madoka ที่ออกอากาศทุกวันจันทร์-พฤหัส 20:30-20:50 น. ทาง FM Fukuoka มาโดกะจะอ่านเมลจากผู้ฟังทุกวัน ที่ฮาคือเธออ่านตัว（笑）((หัวเราะ)) ออกมาเป็น “คักโขะ วาระ” (“วงเล็บ หัวเราะ”) ด้วยเสียงร่าเริงเหมือนหัวเราะไปด้วยจริงๆ ทุกครั้ง ผมล่ะชอบเวลามาโดกะอ่านออกเสียงตัว （笑）นี่มากเลย ตลกดี ฮ่าๆ คุยกับมาโดกะไม่มีอะไรมาก แค่อยากเข้าไปเห็นความสวยใกล้ๆ น่าเสียดายที่บุนี้มาโดกะเปลี่ยนมาใส่เสื้อยืดเมล่อนจูสแล้ว เลยไม่ได้เห็นชุดลำลองที่น่าจะสวยกว่า

ระหว่างรอคิวเลนจิโยริ

ยื่นรวมบัตรจิโยริห้าใบ

** **  ผมรอให้ถึงช่วงเวลา 30 นาทีสุดท้ายของบุ ที่สามารถยื่นบัตรมากกว่าสามใบในคราวเดียว (มาโตเมะดาชิ) ได้ เพื่อมาต่อแถวเลนจิโยริแล้วยื่นบัตรรวมทีเดียวห้าใบ คุยให้ยาวไปเลย ตอนนั้นเลนข้างๆ ที่เป็นเลนเคงคิวเซย์โล่งหมดแล้ว ไม่เหลือคนมาต่อคิวจับมือเท่าไร ทำให้สมาชิกว่าง ออกมาเรียกลูกค้ากันหน้าบูธตัวเอง สมาชิกในแต่ละเลนเรียงกันดังนี้ (จากซ้ายไปขวา)

จิโยริ - ยูกะจัง - โอกาปัง - นาโอะปง - มาริกะ - ไมจัง

ขณะที่ผมต่อแถวเลนจิโยริอยู่ มีช่วงหนึ่งที่เลนนาโอะปงกับมาริกะว่าง ไม่มีใครเข้ามาจับมือซักคน ทั้งสองคนเลยออกมาเรียกลูกค้า โบกไม้โบกมือให้มาหากันใหญ่ ผมซึ่งต่อแถวอยู่ในเลนจิโยริ จึงตะโกนเรียก “มาริกะ” ซะ มาริกะก็ได้ยินแล้วหันหน้ามาหาผม แล้วชี้หน้าพูดใส่

มาริกะ: อ๊าา!! บอกว่าเป็นมาริกะโอชิไม่ใช่เหรอ!!!

เสียงดังลั่นก้องที่จัดงาน… มาริกะทำหน้าตกใจมาก 555+ ผมก็ตอบกลับไปว่าจะไปบุหน้า มาริกะก็พยักหน้าแล้วหันไปโบกไม้โบกมือเรียกคนเข้ามาจับมือตัวเองต่อ ตลกได้ใจจริงๆ ช่วงต่อแถวแล้วเลนอื่นว่างนี่แหละ สนุกสุดแล้ว จะได้โบกมือให้สมาชิกที่ว่างๆ เผลอๆ ก็จะได้คุยกันฟรีๆ ไม่เสียเงินด้วย สำหรับคนที่ชอบเคงคิวเซย์อย่างผม ถือว่ากำไรมากมาย บรรยากาศแบบนี้แหละคืออีเวนต์ HKT48 ที่ผมรู้จัก ไม่ใช่อีเวนต์ที่คนแน่นขนัดขนาดนี้ T_T

จิโยริ 5 ใบ

เวลารอคิว: 10 นาที

จิโยริ: ขอบคุณ… อ๊า เสื้อเปลี่ยน!

ผม: อื้อ

จิโยริ: เอ๋ นี่ไม่ใช่จิโยรินี่…?

ผม: นี่ซัชชี่น่ะ…

จิโยริ: อะ ซัชชี่… (เสียงแผ่ว)

ผม: ไม่ใช่อย่างนั้นนะ​ ซัชชี่น่ะเป็นตัวแทนของ HKT ใช่ไหมล่ะ?

จิโยริ: อืม

ผม: เสื้อเนี่ย คนไทยใส่กันทุกคนเลย

จิโยริ: อื้มๆๆ อ๊า งี้นี่เอง

ผม: จะได้เผยแพร่ HKT ให้เป็นที่รู้จักเยอะๆ ไง

จิโยริ: งั้นคราวหน้าทำเสื้อลายจิโยริ…​ (เสียงแผ่วอ้อนๆ)

ผม: นั่นสิ คราวหน้าจะทำนะ!

จิโยริ: อยากให้เผยแพร่ให้คนรู้จักเยอะๆ เลย

ผม: นั่นสินะ โจริน่ารักซะขนาดนี้

จิโยริ: ให้คนไทย ให้คนเยอะๆ รู้จัก

ผม: ว่าหน้ากลมเหรอ?

จิโยริ: นั่นสินะ เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ แบบว่า อยากแอพพีลให้คนรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่น่ะ

ผม: นั่นสินะ จะแอพพีลเยอะๆ เลย

จิโยริ: แอพพีลให้หน่อย! (เสียงดัง จริงจังมาก)

ผม: OK!

จิโยริ: พยายามเข้า!

ผม: จะพยายาม!

– หมดเวลา –

จิโยริ: อื้ม ขอบคุณนะ

ผม: แล้วเจอกันนะ

จิโยริ: บ๊ายบาย

ที่จริงผมเตรียมเรื่องจะคุยอะไรฮาๆ ซักหน่อยสำหรับห้าใบนี้ แต่จิโยริทักเรื่องเสื้อ KFC เลยคุยยาว ตอนจิโยริขอให้ทำเสื้อลายตัวเองให้บ้างนี่เสียงออดอ้อนสุดๆ เลย เจออย่างนี้ยังไงก็ต้องยอมตกลง (ใครมีความสามารถ ช่วยเสนอตัววาดจิโยริเป็นตัวการ์ตูนสกรีนเสื้อให้หน่อย) ที่ตกใจนิดๆ คือจิโยริขอให้ผมช่วยเผยแพร่ตัวเองอย่างจริงจังมาก เสียงดังขึ้นสูง ออกมาจากใจจริงเลย เข้าใจความรู้สึกนี้มาก เพราะเจ้าตัวก็พยายามให้โอตะโอชิตัวเองอันดับหนึ่งให้ได้ตลอด โพสข้อความถามใน G+ ว่า “ชอบโจริอันดับหนึ่งใช่ม้า?” “ในใจทุกคนมีจิโยริคนเดียวใช่เปล่า?” อยู่บ่อยๆ จิโยริคงรู้ดีว่าคนชอบตัวเองเยอะจากความตลก แต่คนที่ชอบถึงขั้นโอชิ ยอมเสียเงินซื้อแผ่น CD เพื่อมาจับมือตัวเองเท่านั้นมีน้อย หากไม่มีคนเหล่านี้ ยอดขายก็จะตก คนมาจับมือน้อย คนโหวตเลือกตั้งก็น้อยตาม และหมดหวังที่จะเป็นเซ็นบัตสึ จึงพยายามแอพพีลตัวเองขนาดนี้ ในเมื่อจิโยริขอร้องกับผมตรงๆ อย่างนี้ มีเหรอที่ผมจะปฏิเสธได้ ต้องพยายามเต็มที่เพื่อให้คนโอชิจิโยริเพิ่มขึ้นเยอะๆ แล้วสิ! (ปกติเราเป็นฝ่ายเชียร์โอชิ แต่นี่โอชิเชียร์เราแทน แปลกไหมล่ะ ฮ่าๆ)  งานเลือกตั้ง AKB48 ครั้งหน้า ช่วยกันลงคะแนนให้ HKT48 นากานิชิ จิโยริกันเยอะๆ นะครับ ><_

ระหว่างรอเลนยูกะจังเริ่ม คนที่ปิดเลนจิโยริ (คากิชิเมะ) บุห้า เป็นแก๊งสองชายหนึ่งสาว มีบัตรรวมๆ กันน่าจะซัก 30 ใบได้ ผมได้คุยกับพวกเขานิดหน่อยตอนยืนต่อแถว ดูท่าทางน่าสนุกดี เลยถือโอกาสใช้บัตรยูกะจังบุหกใบเดียวที่มี เข้าไปต่อแถวรอจับมือเลนยูกะจังซึ่งอยู่ทางขวาติดกับเลนจิโยริ แล้วชะโงกหน้ามองดูสามคนนี้จับมือกับจิโยริใกล้ๆ (โชคดีที่คนต่อแถวเลนยูกะจังมีแค่ห้าคน) การที่คนรู้จักเรียงแถวกันเข้าไปจับมือ (เร็นบัง) ทำให้เล่นมุขกับสมาชิกได้เยอะ เพราะถึงจะจับมือทีละคน แต่สมาชิกก็มองเห็นคนที่ต่อแถวข้างนอก ระยะห่างกันแค่หนึ่งช่วงตัวคน คุยกันเป็นกลุ่มได้สบาย ที่ฮาสุดๆ คือ คนผู้ชายยื่น 17 ใบเข้าไปคนแรก ทำท่าเลียนแบบจิโยริเต้น Blue rose ในฟุกุโอกะโดม รูดขาตั้งไมค์กลางอากาศ อีกสองคนที่รอจับมืออยู่ข้างนอกก็เต้นตาม (รวมจิโยริเข้าไป เป็นสี่คนในเพลงพอดี) ทำเอาจิโยริปรบมือฮาเสียงดังลั่นเลย 555+ เห็นโอชิตัวเองหัวเราะมีความสุขใกล้ๆ งี้ก็มีความสุขตามครับ อยากหาเพื่อนโอตะไปเร็นบังขึ้นมาเลยเนี่ย

บุ 6 (19:00-20:30)

โมเมนต์หนึ่งที่ทำให้ผมอมยิ้มก่อนเริ่มบุหกคือ ตอนที่ยูกะจังเดินเข้าบูธ แทนที่จะเดินเข้าทางเข้าสมาชิก กลับเดินเข้าทางออกของคนจับมือซะงั้น พอรู้ตัวว่าเข้าผิดทาง ก็ลนลานวิ่งออกไปแล้วเข้ามาใหม่ เป็นเด็กหลงมางานจับมือรึไงเนี่ย

ยูกะจัง 1 ใบ

เวลารอคิว: 3 นาที

ผม: สวัสดี!

ยูกะจัง: ว้าว! สวัสดีค่ะ! (ชี้เสื้อผม)

ผม: นี่ซัชชี่น่ะ

ยูกะจัง: ยอดเลย

ผม: เอ๋? ไม่มีส้มมาเหรอ?

ยูกะจัง: ส้ม…

ผม: หรือว่าเทหัวใจให้เมล่อนไปแล้ว…?

ยูกะจัง: ไม่ใช่นะ! ฉันติดเข็มกลัดมาด้วย! (ดึงเข็มกลัดที่ติดเสื้อให้เห็น แต่ผมไม่ทันมองว่าเข็มกลัดอะไร)

ผม: อย่าลืมส้มละกันนะ!

ยูกะจัง: ค่ะ ขอบคุณนะ บ๊ายบาย

ยูกะจังร่าเริงเสียงดังกับทุกคน ไทโยเยี่ยมเลยล่ะ แต่จับมือเสร็จก็รู้สึกว่า “เด็ก” จริงๆ อย่างว่า เพิ่งอายุ 12 ปีเอง สดใสแบบเด็กแท้ๆ ที่จริงผมชอบยูกะจังตั้งแต่ที่ได้เข้าไปดูโคเอ็นฉลองวันเกิด 12 ปีเมื่อเดือนตุลาคม 2012 แล้วล่ะ ตอนแสดงความสามารถบนเวที ยูกะจังหยิบขลุ่ยออกมาเป่าเพลง ถึงจะเพี้ยนไปบ้างแต่ก็เป่าจนจบได้ เห็นความพยายามแบบเด็กๆ อย่างนี้แล้วก็อบอุ่นใจขึ้นมาชอบกล เหมือนตัวเองเป็นพ่อมองลูกอะไรอย่างนั้น ฮะๆ (แต่บางครั้ง ความใสซื่อก็ทำเอาผู้ใหญ่เจ็บนะ ยูกะจังเคยพูดว่า “ทุกคนที่มาดูคงมีการบ้านชีวิตอยู่เยอะนะคะ” ใน MC Mezamashi live ด้วย…)

มาริกะ 1 ใบ

เวลารอคิว: 5 นาที

มาริกะ: อ๊า! มาแล้ว!

ผม: จ้องตากัน!

มาริกะ: จ้องตา? จ้องตา??

….

….

….

– หมดเวลา –

มาริกะ: กลับบ้านไป! (ชี้นิ้วขึ้นฟ้าไปที่ทางออก)

ผม: เว้ย เงียบหน่อยก็ไม่ได้!

มาริกะ: ขอบคุณนะ!

ปณิธานในการจับมือกับมาริกะครั้งนี้คือ “จะทำให้มันปิดปากให้ได้!“​ เข้าไปถึงบูธไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ขอให้จ้องตากันเลย มาริกะทวนคำแบบงงๆ แต่ก็ปิดมากจ้องตาผมตรงๆ อยู่ได้สองวิ ตอนสต๊าฟพูดว่าหมดเวลา มาริกะก็ชี้นิ้วขึ้นฟ้าตะโกน “กลับบ้านไป” เสียงดังลั่น ปัดโธ่ เงียบให้ถึงที่สุดซักหน่อยก็ไม่ได้! อนึ่ง มาริกะเสียงดังตลอดงาน ตั้งแต่บุสาม ผมก็ได้ยินเสียงมาริกะลอดมาเป็นพักๆ ตลอดเวลาที่ต่อแถวเลนจิโยริเลย ขนาดห่างกันตั้งสี่เลนยังได้ยินซะขนาดนี้… ยัยนี่มันบ้าจริงๆ แต่ผมก็โอชิมันเพราะความบ้านี่แหละ 555

มาริกะ 1 ใบ

เวลารอคิว: 0 นาที

ผม: วันนี้ก็ร่าเริงโคตรเลยนะ

มาริกะ: จริงเหรอ? ซัชชี่ชังน่ารักจัง!

ผม: ใช่มะ? เรามาจากไทย คนไทยทำให้ล่ะ

มาริกะ: จริงอะ? อันยอง!

ผม: ไม่ใช่อันยอง! สวัสดี!

มาริกะ: สวัสดี!

– หมดเวลา –

ผม: โคเมกามิบีมมมม!

มาริกะ: โคเมกามิบี~มมมม (ยิงบีมจากขมับใส่ผมที่โดนลากออก)

ผม: เย้!

มาริกะ: ขอบคุณน้าาา ชุยซัง!!

จับมือกับมาริกะอีกใบ ฮาท้องแข็งเช่นเคย พูดถึงไทยปุ๊บมาริกะก็ทักอันยองแบบเดียวกับในงานถ่ายรูปเด๊ะๆ เลย อะไรของมันเนี่ย 555+ แต่ฮาที่สุดตอนยิงบีม คือผมโดนสต๊าฟลากออก ขาออกไปนอกบูธแล้ว แต่มือยังจับอยู่ มาริกะก็ค่อมตัวตามผมที่โดนลากออกแล้วยิงบีมใส่ทั้งหลังค่อมๆ อย่างนั้นแหละ เป็นภาพที่ฮาเกินบรรยาย ถ้าเลนไม่โล่งจริงทำอย่างนี้ไม่ได้แน่นอน อนึ่ง ผมตกใจมากที่มาริกะเรียกชื่อตอนจบ… เคยบอกชื่อสองครั้งก็จริง แต่ก็นานมากแล้ว ตั้งแต่เดือนเมษายนนู่น ผ่านมาห้าเดือน ยังจำได้อย่างนี้ ประทับใจเลย

ไมจัง ฟรี ช่วงท้ายบุหก เลนมาริกะและเคงคิวเซย์รอบๆ ไม่มีคน มาริกะ และนาโอะปงกับไมจังที่อยู่เลนข้างๆ จึงออกมาหน้าบูธเพื่อเรียกแขก พอมีคนมาก็ไปจับมือด้วย ว่างก็ออกมา ทำอย่างนี้วนไปเรื่อยๆ ผมที่อยากทักทายไมจังอีกซักนิด จึงเล็งจังหวะที่มีคนมาต่อแถวเลนมาริกะสองคน แต่ไม่มีคนมาต่อแถวไมจัง แล้วเดินเข้าไปในเลนมาริกะ ไมจังซึ่งยืนอยู่นอกบูธสังเกตเห็นผมจึงทัก

ไมจัง: อ๊ะ โซซัง (โบกมือเบาๆ)

ผม: ไมจัง ซาโยนาระ ^^ (ไหว้)

ไมจัง: (ยิ้ม)

###จับมือกับมาริกะ###

ตอนเดินออก ไมจังจับมือกับคนก่อนหน้าเสร็จพอดีเด๊ะ เห็นผมเดินออกจากเลนมาริกะ

ไมจัง: (พนมมือไหว้ผมพร้อมยิ้ม)

ผม: (ไหว้ตอบระหว่างเดินออก)

 ไมจังทักทายคนไทยเป็นโดยสมบูรณ์แบบแล้ว ดีใจ >_<

จิโยริ 3 ใบ

เวลารอคิว: 10 นาที

ผม: เย้ สุดท้าย

จิโยริ: ขอบคุณนะ

ผม: โจริรู้มั้ย เรารู้จักโจริเมื่อวันนี้ปีที่แล้วล่ะ ในโคเอ็น

จิโยริ: งั้นเหรอเนี่ย

ผม: 13 กันยายน

จิโยริ: หนึ่งปีพอดีเลย?

ผม: อื้ม ตอนนั้นน่ะ หัวข้อ MC คือคำพูดที่ชอบ รู้ไหมว่าตัวเองพูดว่าอะไร

จิโยริ: ??

ผม: ออนเดอะเพอร์เฟ็กต์

จิโยริ: อ๊า!

ผม: ใช่มะ

จิโยริ: เคยพูดๆๆ

ผม: ก็เลยสนใจตั้งแต่ตอนนั้น

จิโยริ: พูดเมื่อหนึ่งปีก่อนพอดีเลย ออนเดอะเพอร์เฟ็กต์

ผม: ใช่ๆ

จิโยริ: เห~

ผม: ก็นะ ชอบมากเลยล่ะ พยายามเข้านะ

จิโยริ: ขอบคุณนะ!

– หมดเวลา –

ผม: อ้อ G+ น่ะ อัพเร็วกว่านี้หน่อยก็ดีนะ!

จิโยริ: อะฮะ เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ

จับมือครั้งสุดท้าย ไปเล่าเรื่องการเจอกับจิโยริครั้งแรก เหมือนสารภาพรักกลายๆ >//<  ผมไปดูโคเอ็น HKT48 ครั้งแรกเมื่อวันที่ 13/9/2012 หนึ่งปีก่อนพอดี ตอนนั้นรู้จักแค่ซัชชี่กับซากุระ และถึงจะดูโคเอ็นจบก็ใช่ว่าจะจำหน้ากับชื่อสมาชิกที่เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกได้ แต่ในไดอารี่วันนั้น ผมเขียนเกี่ยวกับ MC “คำพูดที่ฟังแล้วดีใจช่วงนี้” ว่า

ใครซักคนที่ดีใจที่ตัวเองถูกเรียกว่า on the perfect ขอให้ทุกคนเรียก แต่เงียบทั้งฮอล… งงกันหมด เหอๆ มีซัชชี่ฟอลโลว์ให้คนเดียว แป้กมากมาย

มันต้องเป็นโชคชะตาที่ทำให้ผมเขียนถึงจิโยริในวันนั้นแน่ๆ สมาชิกตั้ง 16 คน แต่ดันเขียนถึงคนนี้คนเดียวทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จักชื่อเนี่ย และสองเดือนให้หลัง ผมก็เปลี่ยนคามิโอชิเป็นจิโยริโดยถาวรเรียบร้อย ฮ่าๆ

จิโยริสุดที่รัก >o<

จิโยริเป็นคนที่จับมือเป็นคนสุดท้ายในบูธฝั่งขวาของบุหก เลนอื่นทุกคนกลับเข้าหลังเวทีหมดแล้ว หลังจากที่โอตะคนสุดท้ายจับมือเสร็จ จิโยริก็จะกลับเข้าข้างในบ้าง แต่ไมจังกับยูกะจังก็ออกมารั้งไว้ ดันจิโยริกลับไปที่บูธ แล้วยูกะจังก็ทำตัวเป็นโอตะเข้าไปจับมือด้วย ลุกลี้ลุกลน ลูบมือกับกางเกงสามสี่รอบอย่างมีพิรุธสุดๆ แล้วก็จับมือแบบตัวสั่นๆ​ ดูยังไงก็โคตรโอตะ​ ส่วนไมจังก็เล่นบทสต๊าฟ เข้าไปฉุดกระชากลากถูยูกะจังออกมา แต่ยูกะจังก็ตื๊อไม่ขยับซะที ฮามาก และที่สุดของที่สุดก็คือ ยูกะจังเลียนแบบหน้านกใส่จิโยริ แล้วจิโยริก็ทำหน้านกกลับ ขนาดยืนมองไกลๆ ยังฮาแทบตายแน่ะ 555+ เป็นการแสดงปิดท้ายก่อนจบงานจับมือที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

สรุป

 งานจับมือเดี่ยว HKT48 Melon Juice นี้ ผมได้จับมือกับสมาชิกหลายคนที่ไม่เคยจับมือด้วยมาก่อน สนุกและอิ่มเอมใจมาก แม้จะต้องเหนื่อยกับการยืนต่อแถวตลอดหกชั่วโมง แต่การได้คุยกับคามิโอชิ จิโยริยาวๆ และได้กำลังใจตรงๆ อย่างนี้ ก็ทำให้ความเหนื่อยทั้งหมดของผมหายเป็นปลิดทิ้งครับ ไม่เสียดายเวลาและเงินที่ใช้เลยสักนิดเดียว

ระดับไทโยในงานจับมือครั้งนี้ <ความเห็นส่วนตัว>

★★★★★ คามิไทโย: จิโยริ มาริกะ เมรุ

★★★★     ไทโยเยี่ยม: ไมจัง ฮารุปปิ ยูกะจัง นัตสึ มินะโซ

★★★         ไทโยดี: มาโดกะ ซากุระ วากะจัง

★★             ไทโยปกติ: บอส มิโอะ (ความผิดผมเองทั้งคู่ orz)

★                 ชิโอะไทโย: ไม่มี