ความแตกต่างของจำนวนคนที่จับมือด้วย
หลังซึมเศร้าเพราะที่ห้อยมือถือจิโยริหมด ผมก็เข้าไปยังโซนจับมือเพื่อจับมือกับสมาชิก HKT48 ต่อ คราวนี้เป็นมินะโซ (อิมาดะ มินะ) เคงคิวเซย์รุ่นหนึ่ง เมื่อไปถึงบูธประมาณ 13:30 น. ผมก็ตกใจกับความโล่งของเลน ไม่มีใครมาต่อแถวเลยสักคนเดียว พอกันกับเลนอีจัง (โกโต อิสึมิ) ข้างๆ ที่โล่งไม่แพ้กัน มีคนเดินเข้าไปทีละคนๆ ประปรายเท่านั้น
ตารางเวลาของสมาชิก 11 คนบนที่ช่องเป็นสีส้มคือสมาชิกที่มีบุจับมือ 6 บุ (เต็มวัน) คือ แคป, ไอจัง, ฮารุปปิ, ซัชชี่, นัตสึ, ซากุระ, มุราชิเกะ, อาโออิ, มาโดกะ, เมรุ, มิโอะ สมาชิกเหล่านี้จะได้บูธจับมือฝั่งซ้ายของที่จัดงาน ซึ่งเป็นบูธที่มีผนังกั้นไม่ให้มองเห็นสมาชิกจากข้างนอกได้ ต่างกับสมาชิกที่เหลือที่จะได้บูธฝั่งขวา ซึ่งไม่มีที่กั้น สามารถมองจากข้างนอกเข้าไปเห็นการจับมือของสมาชิกได้เลย คงเป็นความตั้งใจของทีมบริหารที่จะให้คนได้เห็นไทโยของสมาชิกเหล่านี้เยอะๆ แล้วสนใจอยากไปจับมือด้วย
ความต่างของจำนวนคนที่ไปจับมือระหว่างบูธฝั่งซ้ายและฝั่งขวา เห็นได้ชัดจากภาพบน (ฝั่งซ้าย) คือฝั่งของสมาชิก 6 บุทั้ง 11 คน มีคนต่อแถวยาวล้นโต๊ะรับลงทะเบียนตลอดเวลา ส่วนภาพล่าง (ฝั่งขวา) คือฝั่งสมาชิกที่ไม่ใช่เซ็นบัตสึและเคงคิวเซย์ (เว้นมิโอะ-เมรุ) โล่งต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ยกเว้นเลน 14 (เลนที่มีคนต่อแถวยาวในภาพล่าง) เลนจิโยริที่คนต่อแถวยาวไม่ขาดสาย น่าดีใจจริงๆ ความนิยมจิโยริเทียบเท่าสมาชิกเซ็นบัตสึได้สบายๆ
###
รีพอร์ตการจับมือ ②
บุ Hiru B (13:00-14:00)
มินะโซ
เวลารอคิว: 0 นาที
_(ตอนผมเดินเข้าไปไม่มีคน มินะโซที่มองข้างนอกอยู่ตลอดก็หันมาพูด)_ มินะ: ขอบคุณมากค่ะ _(เช็คบัตร เดินเข้าไปจับมือ)_ มินะ: ขอบคุณนะ โซซัง ผม: อื้ม นี่ไงโซ มินะ: จงใจใส่มาเหรอ? ผม: เปล่าๆ ปกติใส่เสื้อนี้ทุกครั้งแหละ มินะ: อ๊ะ จริงด้วย ใส่ทุกครั้งเลย ผม: มินนะโนะไอดอล? มินะ: มินนะโนะไอดอล♪ (ชูสองนิ้วคาดตา) ผม: (เลียนแบบตาม) มินะ: (หัวเราะ) -- หมดเวลา -- ผม: พยายามเข้านะ มินะ: ขอบคุณนะ บ๊ายบาย
โซซัง = คุณช้าง ผู้อ่านหลายท่านคงรู้ว่าผมใส่เสื้อลายช้างทุกครั้งที่ไปอีเวนต์ HKT48 ฮ่าๆ เลยโดนทักให้ ตอนมินะโซโพสท่ามินนะโนะไอดอล (ไอดอลของทุกคน) ที่ชอบพูดตอนแนะนำตัว เธอส่งวิงค์+ยิ้มให้พร้อมสองนิ้วคาดตา น่ารักมาก เสียงก็ร่าเริงสดใสสุดๆ ทำเอาความผิดหวังที่ไม่ได้ซื้อของจิโยริหายไปเป็นปลิดทิ้งเลย จะว่าไงดีล่ะ เสียงมินะโซนิ่มๆ ช้าๆ ฟังชัด พอได้ยินแล้วรู้สึกอุ่นใจ ความกังวลหายไปเป็นปลิดทิ้ง เข้าใจชัดแล้วว่าทำไมสมาชิกถึงเรียกว่าคุณแม่กัน
บุ 3 (14:00-15:30)
หลังวอร์มอัพเสร็จไปสามคน ความตื่นเต้นที่จะได้จับมือสมาชิกก็ค่อยผ่อนคลายลงหน่อย ได้เวลาเข้าไปจับมือกับจิโยริสุดที่รักของผมแล้ว (ﾟεﾟ )♡ เวลาบ่ายสองโมงตรง ผมตรงไปต่อแถวจิโยริทันที แต่คนก็ต่อแถวยาวเหยียดเรียบร้อยแล้ว ทำเอาตกใจไม่ใช่เล่น เพราะงานจับมือเดี่ยวที่โอซาก้าครั้งก่อนไม่มีคนเลยซักนิด เวลาเปลี่ยน ความนิยมก็เปลี่ยนจริงๆ น่าดีใจมาก ^^
จิโยริ 1 ใบ เวลารอคิว: 15 นาที
จิโยริ: อ๊ะ ไม่ได้เจอกันนานเลย ผม: ยังจำได้มั้ย? จิโยริ: ได้อยู่แล้ว แหม วันนี้อุตส่าห์มา? (ทำท่าวาดนิ้วเป็นเครื่องบินบิน) ผม: วันนี้เรามีบัตรเพียบเลย จะอยู่ถึงบุหกนะ จิโยริ: อื้ม ขอบคุณนะ ดีใจจัง -- หมดเวลา -- ผม: แล้วเจอกันนะ จิโยริ: จ้า
ไม่ได้เจอจิโยริสุดที่รักใกล้ๆ มาสามเดือน คิดถึงสุดๆ เข้าไปทักทายใบแรก แค่ได้ยินเสียง ได้จับมือ ได้เห็นรอยยิ้มก็ทำเอาผมใจลอยแล้ว จับมือเสร็จเดินยิ้มแป้นออกมาเลย (ใครมองคงแขยง ไอ้นี่ยิ้มบ้าอะไร 55) เสื้อสีเบจพริ้ว กระโปรงสีดำ ผมยาวตรงสลวย และหน้ากลมๆ ของจิโยริ น่ารักทั่วทุกละออง >_<
ซากุระ 1 ใบ
เวลารอคิว: 20 นาที
ผม: ซากุระจังเคยบอกว่าชอบ Attack on Titan ใช่มั้ย? ซากุระ: ค่ะ ชอบสุดๆ เลย ผม: ถ้าได้เป็นยักษ์ อยากจะทำอะไรเหรอ? ซากุระ: เอ๋...? ทำอะไรดีล่ะ... -- หมดเวลา -- ซากุระ: สร้างเมืองล่ะมั้ง!
เลนซากุระยาวจนน่ากลัว ซากุระก็น่ารักและเสียงสดใสไม่เปลี่ยน แต่ตั้งแต่บุสาม (ช่วงบ่าย) เธอเปลี่ยนใส่เสื้อยืด Melon Juice แทนที่จะเป็นชุดลำลอง เลยรู้สึกว่าความน่ารักไม่เต็มที่เท่าไร อยากเห็นชุดลำลองมากกว่าแฮะ… ส่วนหัวข้อคุยเรื่องไททัน ผมไม่แน่ใจคำตอบซากุระเท่าไร เพราะโดนลากออกพอดี ฮ่าๆ
จากนั้นผมก็ไปต่อแถวจิโยริอีกรอบ ที่จริงกะไปหาอีกรอบเป็นคนสุดท้ายของบุ แต่ด้วยความที่แถวรอจับมือสมาชิกแต่ละคนยาวกว่าที่คิด กลัวว่าถ้าไปแถวฮารุปปิก่อน อาจหมดเวลารับลงทะเบียน (15:00 น. หนึ่งชั่วโมงหลังเริ่มบุ) ทำให้ต้องทิ้งบัตรจิโยริสามใบ เลยไปหาจิโยริแทน ยอมทิ้งบัตรฮารุปปิถ้าไม่ทันจริงๆ
จิโยริ 3 ใบ
เวลารอคิว: 15 นาที
จิโยริ: อ๊ะ ขอบคุณที่มาอีกนะ ผม: มาจากไทยแหละ จิโยริ: เอ๋? ผม: จากไทย จิโยริ: อ๊า อุตส่าห์มาจากไทยเลยเหรอเนี่ย ผม: ล้อเล่นๆ จิโยริ: เอ๋? ผม: เราอยู่ที่นี่แหละ ที่ญี่ปุ่นเนี่ย จิโยริ: อ้อ จริงด้วยๆๆ **ผม: เมืองหลวงของไทยคือ?** จิโยริ: คนของไทย? (ฟังผิด) ผม: เมืองหลวง **จิโยริ: ...ไต้หวัน!!** ผม: ไม่ช่าย! บางกอกต่างหาก! จิโยริ: อ๊า บางกอก ผม: อกคิซังสอนแล้วแท้ๆ นะ จิโยริ: อา บางกอกสินะ ฉันไม่ถนัดเรื่องแผนที่น่ะ ผม: ไม่เข้าใจแผนที่เหรอ? จิโยริ: จำไม่ได้เลยล่ะ ผม: พูดชื่อจังหวัดในคิวชูได้มั้ย? จิโยริ: อ๊ะ ชื่อจังหวัดฉันพูดได้นะ! ผม: ฟุกุโอกะ โออิตะ... -- หมดเวลา -- จิโยริ: คุมาโมโตะ คาโกชิมะ นางาซากิ... ผม: แล้วจะมาอีกนะ จิโยริ: ค่า (ยิ้มและบ๊ายบาย)
ยื่นบัตรสามใบ เพื่อมาทดสอบความต๊องของจิโยริ 555+ เมืองหลวงของไทยคือไต้หวัน จะบ้าเรอะ! อุตส่าห์ส่งเมลไปให้อ่านออกรายการวิทยุ อกคิซัง (Personality รายการ) สอนให้รู้แล้วแท้ๆ ยัยนี่ก็ยังจำว่าไต้หวันไม่เปลี่ยน แล้วหน้าเก๊กตอบอย่างมั่นใจซะด้วย จนสงสัยละว่านี่มุขหรือโง่จริง แต่ก็สนุกมาก เสียงเหมือนตอนตอบในวิทยุเป๊ะๆ เลย
นี่เป็นการยื่นบัตรจับมือมากกว่าหนึ่งใบครั้งแรกของผม สามใบ = 30 วินาที รู้สึกได้คุยเรื่อยๆ สบายดี ไม่เครียด ถ้าอยากคุยให้มีสาระก็ต้องยื่นสามใบเท่านั้น ไม่งั้นเวลาไม่พอคุย
ฮารุปปิ 1 ใบ
เวลารอคิว: 20 นาที
ผม: สวัสดี วันนี้ก็หน้าผากสวยไม่เปลี่ยนนะ ฮารุปปิ: ขอบคุณมากค่ะ (ยื่นหน้าผากเข้ามาใกล้) ผม: วันนี้วารุปปิโผล่มั้ย? ฮารุปปิ: เอ๊? ผม: วารุปปิ ไม่โผล่เหรอ? ฮารุปปิ: (โพสท่าวารุปปิ แฮ่~) -- หมดเวลา -- ผม: ขอบคุณนะ บ๊ายบาย
เข้าไปต่อแถวลงทะเบียนเลนฮารุปปิทันเวลาพอดีเด๊ะ ดูเวลา 14:59 นาที เกือบโดนปิดทางเข้าไม่ให้ลงทะเบียนแน่ะ… แล้วก็ต้องรออีกเกือบ 20 นาทีกว่าจะได้จับมือด้วย ฮารุปปิหน้าผากเปล่งประกายตามเคย ขอท่าวารุปปิก็ทำให้ด้วย ยกมือขยุ้มทำหน้าแฮ่ใส่ผม น่ารักมากๆ เป็นการจับมือครั้งแรกที่ประทับใจไม่เลวเลย ><
รูปอ้างอิง: วารุปปิ
จบบุสามเสร็จ ผมก็ไปต่อคิวบุสี่ทันที ไม่ได้นั่งพักเลย การจับมือกับสมาชิกเซ็นบัตสึ ต้องต่อแถวยาวมาก เวลาหนึ่งบุ (หนึ่งชั่วโมงครึ่ง) วนได้อย่างมากก็สี่คน (รอบ) เท่านั้น หากมีบัตรมากกว่านั้นคงต้องทิ้งแน่ๆ
บุ 4 (15:30-17:00)
นัตสึ 1 ใบ เวลารอคิว: 15 นาที
นัตสึ: ขอบคุณมากค่ะ ผม: โครงงานวิจัยฤดูร้อนของนัตสึ ทำเอาเราใจสั่นไปเลยล่ะ นัตสึ: โอ้! ผม: เพราะงั้น ช่วยร่ายคาถาโอโครันเดะให้ดูหน่อยสิ นัตสึ: ฮากาตัน ฮากาตัน อย่าโกรธกันเลยนะ! (เสียงหวาน) -- หมดเวลา -- ผม: ขอบคุณนะ!
จับมือเดี่ยวกับนัตสึครั้งแรก หน้าสวยและมีเลศนัยตามสไตล์นัตสึ พอดีตอนเช้าผมเพิ่งดูวิดีโอแถมกับ DVD Melon Juice โครงงานวิจัยฤดูร้อนที่สมาชิกแต่ละคนนำเสนอกัน ของนัตสึคือ “การพูดประโยคหวานให้ใจสั่น” ถ้าได้ดูจะรู้ว่าน่ารักสุดยอดเหลือจะบรรยายจริงๆ ครับ ว่าแล้วผมก็เลยขอให้นัตสึร่ายคาถาฮากาตันให้ซะ นัตสึก็ร่ายคาถาให้ด้วยเสียงหวานๆ เบาๆ แถมยิ้มเอียงคอให้ อู้วววววว ความกังวลทั้งหมดหายเป็นปลิดทิ้งเลย เสียงน่ารักเหลือเกิน >___< ** **
ไมจัง 2 ใบ
เวลารอคิว: 15 นาที
ไมจัง: ขอบคุณมากค่ะ ผม: "สวัสดีครับ" (ไหว้) ไมจัง: อ๊ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยค่ะ โซซัง (ทำท่าไหว้ตาม) ผม: ช้างกับแพนด้า ชอบอะไรมากกว่ากันเหรอ? ไมจัง: อืม... ชอบสัตว์ทั้งหมดเลย! ผม: ทั้งหมดเลยเหรอ ไมจัง: อื้ม ผม: ไมจังรู้จักไทยสินะ? ไมจัง: เอ๋? ผม: ประเทศไทยน่ะ ไมจัง: อื้อๆๆ ผม: สุดยอดเลย บอกคนอื่นมีแต่คนนึกว่าไต้หวันแหละ ไมจัง: เอ๋ ไม่จริงน่า ขอบคุณมากค่ะ ผม: หัวดีจริงๆ เลยนะ -- หมดเวลา -- ผม: อ๊ะ สุขสันต์วันเกิดนะ ไมจัง: ขอบคุณค่ะ แล้วเจอกันนะ
เลนไมจังก็มีคนต่อแถวยาวเฟื้อยเช่นกัน ตกใจมากเลย มีแฟนเยอะขนาดนี้ ผมชอบไมจังก็เพราะเธอรู้ว่าผมมาจากไทย แถมในงานถ่ายรูปก็จำได้อีกว่าเจอกันครั้งสุดท้ายที่งานจับมือทั่วประเทศที่โอซาก้า ทั้งที่ได้จับมือกันแค่ 3 วิสั้นๆ แค่นั้น… ความจำดีมากๆ ไอดอลหัวดีขนาดนี้ต้องเชียร์กันหน่อย (ผิดกับใครบางคนที่นึกว่าเมืองหลวงของไทยคือไต้หวัน 55+) ไมจังคาดผ้ากันเปื้อนลายแพนด้า แถมมีมือถือใส่เคสลายแพนด้าวางไว้ข้างๆ อีก โชว์ความชอบแพนด้าสุดๆ และก็น่ารักสุดๆ เช่นกัน ไอดอลกับสัตว์ตัวน้อยๆ อย่างนี้มันช่างเข้ากันดีเหลือเกิน ** **
จิโยริ 3 ใบ
เวลารอคิว: 20 นาที
จิโยริ: ว่าไง! ผม: G+ ของโจริเนี่ย จิโยริ: G+ เหรอ? อื้ม ผม: น่ารักสุดๆ เลยนะ รูปตัวเองน่ะ จิโยริ: ขอบคุณนะ ผม: เทียบกับเมื่อก่อนนะ สุดๆ จิโยริ: จริงเหรอ ค่อยยังชั่ว ผม: ว่าไป เคยมีรายการ aruaru YY ใช่ไหมล่ะ เราอยากเห็นการแนะนำตัวตอนนั้นอีกรอบจัง จิโยริ: อ๊า แนะนำตัวนั่นเหรอ แต่นั่นน่ะ ทำแค่เฉพาะใน aruaru เท่านั้นแหละ ผม: อัปปาเระนากานิชิ จิโยริ: อื๊ม? ผม: อัปปาเระนากานิชิ จิโยริ: อ้อ อัปปาเระนากานิชิใช่มะ อัปปาเระ นากานิชี้~ (แบสองมือข้างแก้ม) ผม: อัปปาเระ นากานิชี้~ -- หมดเวลา -- จิโยริ: ดีใจมากเลย ขอบคุณนะ บ๊ายบาย
บัตรจับมือสามใบของผม… จะขอให้จิโยริแนะนำตัวแบบใน aruaru YY ให้เห็นใกล้ๆ ซะหน่อย เจ้าตัวดันไม่ทำให้ >_< เลยได้แค่โพสอัปปาเระ นากานิชิเล็กๆ ที่หน้าเท่านั้นเอง
รายการ aruaru YY ที่จบไปเมื่อเดือนมีนาคม 2013 เป็นรายการผมผูกพันที่สุดแล้ว เพราะไปดูด้วยตัวเองที่โรงละครราวสองสัปดาห์ครั้งมาตั้งหกเดือน ดูถ่ายทอดสดทุกวันจันทร์-พฤหัส แล้วยังได้ฟลิปจากจิโยริ (รูปบน) อีก คิดถึงเรื่องราว ความเฮฮาในรายการนั้นมาก น่าเสียดายนิดหน่อยที่จิโยริไม่ตะโกนแนะนำตัวแบบในรายการให้ แต่ได้เห็นยิ้มน่ารักๆ ของจิโยริตอนพูด อัปปาเระ นากานิชี้~ ก็พอใจแล้ว
มิโอะ 1 ใบ
เวลารอคิว: 20 นาที
ผม: พอยต์เก็ตเตอร์! มิโอะ: ...อ๊ะ สวัสดีค่ะ ผม: มิโอะจัง ช่วยอ้อนว่า "มิโอะตัน" ทีสิ มิโอะ: ไม่เอาค่ะ (เสียงแข็ง) ทำในทีวีตอนนั้นเท่านั้นแหละค่ะ ผม: เอ๋~ -- หมดเวลา -- ผม: งานจังเกน พยายามเข้านะ เป่ายิ้งฉุบ! (ออกกรรไกร) มิโอะ: (แบมือโบก ยิ้มๆ ไม่พูดอะไร)
เลนมิโอะก็เป็นอีกเลนที่คนต่อแถวยาวเฟื้อย เข้าไปกะเล่นมุขจากในรายการทงคตสึ แต่ครั้งนี้เหมือนผมจะเล่นแรงไปหน่อย ยิงพอยต์เก็ตเตอร์ใส่แต่คุณเธอเมินเฉย แถมพูด “อิยะเดส” (ไม่เอาค่ะ) เสียงแข็งตอนผมขอให้พูดมิโอะตันอีก ท่าจะไม่พอใจจริงจัง ขอโทษคร้าบ…
~พักครึ่ง~
จบบุ 3-4 มีเวลาพัก 30 นาที ผมจึงไปกดน้ำกระป๋องนั่งพักให้หายเหนื่อยจากการยืนต่อแถวสามชั่วโมงเต็ม และเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อซัชชี่ KFC จาก http://shop.48.in.th เตรียมพร้อมลุยบุ 5-6 ช่วงเย็นต่อ สองบุนี้เป็นช่วงที่ผมประทับใจมาก จะเป็นอย่างไรโปรดติดตามอ่านตอนต่อไปครับ
