ส.2013/9/14
ชื่ออีเวนต์: 「メロンジュース」劇場盤 2013年9月14日開催 個別握手会＠幕張メッセ สถานที่: Makuhari Messe จ.ชิบะ วันเวลา: ส.2013/9/14 9:00-20:30 URL: http://ameblo.jp/hkt48/entry-11612169348.html
ภายในสถานที่จัดงาน บูธจับมือครึกครื้นไปด้วยผู้คน
งานจับมือเดี่ยวครั้งแรกของ HKT48 2nd Single - Melon Juice ที่ภูมิภาคคันโต สมาชิกทั้งหมด 39 คนเข้าร่วมงานครั้งนี้ เป็นงานจับมือเดี่ยวครั้งที่สามที่ผมเข้าร่วม และเป็นครั้งที่ผมซื้อบัตรจับมือเป็นจำนวนมากที่สุดเท่าที่ผ่านมา รวมทั้งสิ้น 29 ใบครับ
รายละเอียดเกี่ยวกับบัตรและขั้นตอนการจับมือ อ่านได้ที่ http://chuymaster.blogspot.jp/2013/09/hkt48-suki-suki-skip_3330.html ครับ
ต่อไปจะเป็นรีพอร์ตประสบการณ์ที่ผมได้รับจากงานจับมือครั้งนี้ครับ เนื่องจากจำนวนบัตรมาก และมีเรื่องเล่าเยอะ จึงขอแบ่งเป็นสามบทความครับ
ตารางเวลาจับมือ
บุ Hiru C (12:00-13:30)
-
บอส x 1
-
วากะจัง x 1
บุ Hiru B (13:00-14:00)
- มินะโซ x 1
บุ 3 (14:00-15:30)
-
จิโยริ x 4
-
ซากุระ x 1
-
ฮารุปปิ x 1
บุ 4 (15:30-17:00)
-
จิโยริ x 3
-
มิโอะ x 1
-
นัตสึ x 1
-
ไมจัง x 2
บุ 5 (17:30-19:00)
-
จิโยริ x 5
-
มาโดกะ x 1
-
เมรุ x 1
บุ 6 (19:00-20:30)
-
จิโยริ x 3
-
ยูกะจัง x 1
-
มาริกะ x 2
แน่นอนว่าผมมาเพื่อจับมือกับจิโยริ คามิโอชิเป็นหลักอยู่แล้ว เลยซื้อบัตรมากเป็นพิเศษทุกบุ รวมทั้งหมด 15 ใบ ส่วนคนอื่นๆ ที่ชอบก็ซื้อเพื่อไปเชียร์-ทักทายคนละใบ มีมาริกะกับไมจังที่ชอบมากหน่อยก็สองใบครับ
เส้นทางสู่มาคุฮาริ
การไปงานจับมือ สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ก็คือการเดินทางไปยังสถานที่จัดงาน ครั้งนี้อยู่ที่ Makuhari Messe (จากนี้เรียกว่า มาคุฮาริ) จังหวัดชิบะ ซึ่งอยู่ห่างจากสถานีโตเกียวประมาณ 30 นาที
ส่วนผมไม่ได้อยู่โตเกียว แต่อยู่นาโกย่า ซึ่งห่างจากโตเกียวถึง 366 กม. ก็ต้องเดินทางกันไกลหน่อย ผมเลือกใช้ชินกันเซ็นแพลน ぷらっとこだま ที่ราคาค่าโดยสารถูกกว่าชินกันเซ็นปกติเล็กน้อย จาก 10,000 เยนเหลือ 7,900 เยน แต่แลกกับการใช้เวลาเดินทางที่นานกว่า จาก 1.30 ชม. เป็น 2.45 ชม. ซึ่งก็ไม่มีปัญหา เพราะจิโยริของผมเริ่มจับมือตั้งแต่บ่ายสองนู่น รีบไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร
วันเสาร์ที่ 14 กันยายนนี้ ตรงกับช่วงวันหยุดยาว 3 วันพอดี ทำให้คนเดินทางเยอะกว่าปกติ ผมเมาคนแทบแย่ตอนถึงสถานีโตเกียว ต่างกับคิวชู โอซาก้า หรือนาโกย่าที่ผมเคยอยู่มาลิบลับเลย ถึงความเจริญในประเทศญี่ปุ่นจะกระจายไปทั่ว แต่ผู้คนก็ยังคงรวมตัวกันอยู่ในแถบโตเกียว เป็นเขตที่แออัดที่สุดอยู่ดี ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากมาเท่าไร อยากไปฟุกุโอกะมากกว่า แต่ในเมื่อนาโกย่าใกล้โตเกียวกว่าอย่างนี้ก็ต้องยอมมา ไม่อย่างนั้นค่าเดินทางจะพุ่งสูงและลำบากยิ่งไปกว่านี้…
รีพอร์ตการจับมือ ①
บุ Hiru C (12:00-13:30)
ฮารุปปิ - มิโอะ - แคป - บอส
บอส เวลารอคิว: 15 นาที
ผม: อรุณสวัสดิ์... เอ้ยไม่ใช่ บอส: นั่นสินะคะ... ไม่ใช่อรุณสวัสดิ์ สวัสดีค่ะ ผม: ขอบคุณที่อัพรูปโจริขึ้น G+ เพียบนะ_ (พูดรัวไม่ได้ศัพท์เท่าไร)_ บอส: ค่า --หมดเวลา-- ผม: งานจังเกน พยายามเข้าล่ะ บอส: ค่า
ประเดิมการจับมือคนแรกด้วยบอสมิคังก่อนเลย จับมือครั้งแรก เฟลอย่างทุเรศมาก เมาทัก “โอฮาโย” ทั้งที่ตอนนี้เที่ยงแล้ว หะๆ แต่บอสสวยมาก ผมยาวตรง กระโปรงสั้น ส้นสูง ยืนหลังตรงสง่าผ่าเผย ระหว่างยืนรอ มีคนคุยเรื่องจังเกน (งานเป่ายิ้งฉุบ) ที่จะจัดขึ้นในวันที่ 18 กันยายนนี้กับบอสเยอะพอควร เห็นคนเป่ายิ้งฉุบด้วยหลายคน ผมก็อยากเล่นบ้างนะ แต่ดันแป้กตอนทักทายซะก่อน ทำเอาเน่าตลอดทางเลย
วากะจัง เวลารอคิว: 20 นาที
ผม: สวัสดี วากะจัง: สวัสดีค่ะ ผม: น่ารักกว่าใน G+ เยอะเลยนะเนี่ย วากะจัง: อ้อเหรอ ผม: น่ารัก วากะจัง: อืม... --หมดเวลา-- วากะจัง: ดีแล้วที่ไม่ใช่ตรงกันข้ามน่ะ ผม: ฮ่าๆ พยายามเข้านะ
จับมือเดี่ยวครั้งแรกกับวากะจังเช่นกัน ช่วงนี้น่ารักผิดกับเมื่อก่อนจริงๆ แน่นอนว่าตัวจริงน่ารักกว่าในภาพ G+ ที่ว่าน่ารักแล้วเยอะ ติดใจคอมเมนต์วากะจังตอนจบมาก ปกติถ้าเข้าไปชมว่าน่ารัก สมาชิกส่วนใหญ่จะตอบ “ขอบคุณ” กัน ตอบกลับได้ต่างจากคนอื่นในเวลาสั้นๆ อย่างนี้ หัวไวดีจริงๆ
ต่อแถวซื้อสินค้าออฟฟิเชียล
หลังจับมือบอสกับวากะจังเสร็จ ผมก็ออกไปข้างนอกเพื่อต่อแถวซื้อสินค้าออฟฟิเชียลที่ขายเฉพาะในงานจับมือ Melon Juice นี้ ต้องต่อแถวประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจะได้ซื้อ แต่ก็ถือว่าแถวสั้นกว่าตอนเที่ยงตรงที่ผมถึงมาคุฮาริ เห็นว่าช่วงนั้นต้องรอกัน 1-2 ชม.เลยทีเดียว
สินค้า Melon Juice ที่ขายมีดังนี้
-
รูปถ่าย
-
ผ้าเช็ดเหงื่อ
-
แฟ้ม เซ็ตละ 3 ใบ
-
ที่ห้อยมือถือ (39 แบบ ครบทุกคน)
-
เข็มกลัด (16 แบบ เฉพาะสมาชิกเซ็นบัตสึ)
-
เสื้อยืด (16 แบบ เฉพาะสมาชิกเซ็นบัตสึ)
ตอนที่ผมต่อแถวนั้น มีสินค้าหลายอย่างที่หมดแล้ว แต่ยังเหลือที่ห้อยมือถือจิโยริอยู่ ผมเลยต่อแถวด้วยความหวังเต็มอก กะซื้อให้ได้ เข้าไปถึงเคาน์เตอร์สั่งซื้อ บอกรายการของที่อยากได้ทั้งหมดเสร็จ แต่ตอนที่พนักงานกำลังจะเดินเข้าไปหยิบของให้เท่านั้นล่ะ ก็มีเสียงพนักงานอีกฝั่งตะโกนขึ้นมา
“ที่ห้อยมือถือนากานิชิซัง หมดแล้วค่ะ”
แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ของจิโยริหมดกันตรงหน้าอย่างนี้เนี่ยนะ… สินค้าลายจิโยริมีเพียงที่ห้อยมือถืออย่างเดียวเท่านั้น ช็อคแทบตาย T_T ถามพนักงานที่รับออเดอร์ผม เขาก็บอกว่าหมดพอดีจริงๆ…
สรุปว่างานนี้ผมจึงได้แต่สินค้ามาริกะ (โอชิอันดับสอง) กลับมาแทน ด้วยความที่เป็นสมาชิกเซ็นบัตสึ สินค้าจึงมีเยอะกว่า และปริมาณมากกว่าด้วย เป็นเครื่องพิสูจน์ได้อย่างดีว่า การเป็น “เซ็นบัตสึ” นั้นสำคัญขนาดไหน โดยเฉพาะเสื้อยืด 16 แบบ ที่โอตะจำนวนมากซื้อแล้วใส่เลย สมาชิกที่ไม่ใช่เซ็นบัตสึก็คงได้แต่มองอย่างเจ็บใจที่ไม่มีเสื้อยืดลายตัวเองบ้าง…
อนึ่ง เสื้อยืดทั้ง 16 แบบสีต่างกันทั้งหมด ดังนั้น แค่มองจากไกลๆ ก็รู้แล้วว่าใครโอชิสมาชิกคนไหน หากจะใส่ก็ต้องระวังไม่ให้โอชิคนอื่นของตัวเองเห็นครับ ไม่งั้นเป็นเรื่อง 555
เสื้อยืดลายมาริกะ
เพราะผิดหวังจากการอดซื้อของจิโยริ ทำเอาผมซึมไปพักใหญ่ แต่แล้วก็มีผู้ที่ทำให้อารมณ์ผมกลับมาร่าเริงได้อีกครั้ง จะเป็นใครและเพราะอะไร โปรดติดตามอ่านในบทความต่อไปครับ